HUmmerem po HAmeryce, czyli Soutwest 2008

 Niestety nasz narodowy przewoźnik lata tylko na wschód Stanów i do Chicago. Jeśli chcesz się dostać dalej czeka Cię przynajmniej jedna przesiadka.

Rano zjawiliśmy się na Okęciu. Przy odprawie mały zgrzyt – ja mam potwierdzone bilety na kolejne etapy, a Krzysiek nie. Idziemy z poranną awanturą do Air France. Mówimy grzecznie dzień dobry, a pani tak z marszu, że możemy wracać do stanowiska, bo się sprawa wyjaśniła. Jak nic przestarszyli się 🙂

W Paryżu mieliśmy chyba trzy godziny na przeczekanie. Nie cierpię tego, ale co zrobić. Chciało nam się pić, a jak wiadomo z płynami są kłopoty na pokładzie – można przecież zrobić bombę wodorową… Zakupiliśmy po małej buteleczce najdroższej na świecie coli i wody po jakieś 5,5 euro za butelkę. Zgroza! Cena za pojemność, nie za zawartość.

Z prawdziwą przyjemnością weszliśmy na pokład samolotu do Atlanty.

Niestety dwie przesiadki do celu. Druga w Atlancie. Zaliczyliśmy kolejne lotnisko.

Skok przez ocean się udał. Dolecieliśmy. Odnaleźliśmy następny terminal, gate i czekamy. Planowo mieliśmy wylecieć około 17.00, ale śmiesznym zbiegiem okoliczności udało się wcześniej. Otóż warto przyjść i zameldować się przy bramce wcześniej. Wciągną cię na listę rezerwową i może się uda, że jak ktoś się nie zgłosi wskoczysz na jego miejsce. Usłyszeliśmy pierwszy raz w życiu najszybszą zapowiedź:  „This is the final call for…„. Jak na aukcji: po raz pierwszy, po raz drugi, po raz trzeci – zapraszamy na pokład.

I polecieliśmy.

Dotarliśmy.

Dwie godziny wcześniej, bo udało się uzyskać upgrade na liście oczekujących w Atlancie. Bardzo korzystny zbieg okoliczności dał nam dodatkowy czas na wynajęcie samochodu i pierwsze zakupy. Trzeba się przygotować na prawie trzy tygodnie.

Co samochodu to znów nam się udało. Mieliśmy zabookowany w systemie średniej wielkości SUV – to ze względu na wyprawę po wertepach do Toroweap. Ale w Stanach  bardzo często samochód, który w Europie ma napęd na 4 koła (4WD, AWD) ma napędzany tylko przód. Pogodziliśmy się z tym. Ważne, że miał duży prześwit. Jak już przyszło do wypełniania dokumentów to facet zaproponował upgrade do wyższego modelu.

   – A co jeśli można spytać?

   – Mam dla panów w specjalnej cenie Hummera H3!

O żesz ty! Zrobiliśmy wielkie oczy. Za 150 dolców dopłaty mieliśmy w pełni ubezpieczony, z opłatą za drugiego kierowcę, full wypasiony wóz legendę. Co prawda w wersji cywilnej, ale Hummer is a car!

Lista zalet była zadowalająca: napęd na 4 koła (o czym wcześniej tylko zamarzyliśmy), podgrzewane siedzenia na mroźne noce, szyberdach, klimatyzacja 2-strefowa, niezłe radiem z CD i wpadający w oko ceglasto-czerwony kolor 🙂

Intrygował mnie guzik przy lusterku z taką dziwną gwiazdką. Krzysiek wcisnął i usłyszeliśmy z głośników:

   – Hello!, What can I help you? 

   – Doesn’t matter, I’ve just pressed this button by mistake…

Mieliśmy brykę z systemem pomocy OnStar. Gdyby coś się zdarzyło to można wcisnąć guzik, pojazd wykręci numer pomocy, GPS nas zlokalizuje i pomoc się zjawi. Mało tego mogą ci zdalnie odpalić silnik, otworzyć lub zamknąć drzwi. No totalna inwigilacja!

Zajechaliśmy pod motel 666. Jedna ze znanych sieci. Krzysiek przed wyjazdem z Polski zamówił parę rzeczy na Amazonie i spodziewał się je odebrać w recepcji. Normalnie to działa, tylko na nieszczęście w tym motelu pracował kiedyś Polak o imieniu Krzysztof i niezbyt rozgarnięta panienka myśląc, że to paczki do niego odesłała je do nadawcy. No granda! Diabelskie 666 więcej nie zobaczą naszych pieniędzy.

W nocy piraciliśmy internet bezprzewodowy z sąsiedniego motelu, bo u nas jak na zlość nie działał. Drugi powód, żeby szóstki omijać szerokim łukiem.

Wcześnie rano opuściliśmy „piekło” i pierwszy kurs odbyliśmy do samu. Najbliższe dni mieliśmy spędzić w hotelu w Page, ale trochę jedzenia i picie były potrzebne.

Kolejny sklep to polecany przez mnie wcześniej REI. Kupiliśmy najtańszy zestaw garnków, miseczkę na sałatki, skarperty (rewelacyjne z wełny merynosów, są u nas, ale założyliśmy, że kupimy tam; inna marka to injinji – skarpetki z palcami – podobno świetne do brodzenia po wodzie), 2 naboje gazowe do kuchenki, ja zamiast maty thermorest kupiłem mini dmuchany materacyk (dobry zakup – lżejszy i mniejszy od maty i grubszy! – lepiej izolował od ziemi), worki na jedzenie (żeby schować przed wścibskimi zwierzakami), itp.

W ten sposób ostatecznie skompletowaliśmy ekwipunek wyprawowy i wyruszyliśmy w drogę. 550 mil do Page.

Po drodze mijaliśmy, przy wyjeździe z Phoenix wysokie kaktusy świeczniki. Strefa ich występowania zaczyna się jakieś 50 mil na północ od miasta i dalej na południe je można zobaczyć aż do granicy z Meksykiem. No i jeszcze dalej…

 Page to świetny punkt wypadowy. W okolicy tego miasta jest wiele atrakcji. Dla nas, na trzy dni, miało stać się bazą. Po raz trzeci wybraliśmy hotel Best Western at Lake Powell. Znałem go z wcześniejszych wizyt i uważam, że gwarantuje dobry standard i co rzadkie w Stanach, małe śniadanko.

Po drodze do miasta znajduje się znany punkt widokowy – HorseShoe Bend. Piękna podkowa, którą tworzy przełom rzeki Kolorado, za każdym razem zdumiewa i zachwyca. Takie rzeczy są na świecie! Postanowiliśmy przed hotelem zajrzeć na zachód Słońca. Było warto.

Ale nie jest łatwo zrobić dobre zdjęcie kiedy Słońce pełną mocą świeci ci bezpośrednio w obiektyw. Najlepiej kiedy niebo jest pokryte chmurami. Lepiej wtedy można zmierzyć światło i wykonać prawidłową ekspozycję. Filtry połówkowe pomagają w zrównoważeniu jasności kadru. To co bardzo ciemne w kadrze pozostaje ciemne, a zbyt jasne fragmenty (zazwyczaj powyżej linii horyzontu) robią się odrobinę ciemniejsze. Całość nie ma tak dużej rozpiętości ekspozycji i łatwiej może być zarejestrowana przez czujnik aparatu. Dobrą ilustracją tego problemu jest link.

Pierwsze zdjęcia zakończyły się sukcesem połowicznym. Odnotowaliśmy poważną stratę w wyposażeniu. W przepaść poleciał jeden z cennych filtrów polaryzacyjnych. Zaciął się drań na gwincie obiektywu i gwałtowny ruch przy próbie odkręcenia spowodował upadek. Brak wprawy w obsłudze zemścił się. Na przyszłość trzeba bardziej uważać.

Jedna z dołączonych fotek jest z tego momentu.

W hotelu, tym razem na mnie, w recepcji oczekiwała przesyłka z Amazona. Nie od razu dostałem wszystkie moje sprawunki. Według systemu internetowego sprzedawcy ktoś je w hotelu odebrał, ale nikt w recepcji nie wiedział gdzie to jest! Dziwne! Ich kręcenie okazało się uzasadnione. Paczka się znalazła, ale była kompletnie otwarta!!!

Tylko, że sprawa działa się w Stanach, a nie w Polsce – nic nie zginęło! Proszę – można.

 

Wave 

Następnego dnia zerwaliśmy się wcześnie. Czekała na nas wspaniała fala. Miejsce wymarzone. Szybkie śniadanko. Tościki z dżemikiem, pyszny twarożek z foremki, po jabłku w kieszeń i do samochodu. Sprzęt foto w gotowości. Zdążyłem wieczorem zmienić głowicę w statywie na kulową. Przyszła w paczce ze sklepu internetowego. Trochę wygodniejsza w użyciu niż trójosiowa z trzema pokrętłami.

Przejechaliśmy tamę na rzece Kolorado, według mapy do miejsca skrętu było jakieś 50 mil. Pilnujemy słupków milowych, mostek, wreszcie zjazd. Jedziemy żwirówką. Kurzy się jak diabli. Mamy jakieś 30 mil/h, a jakiś idiota jeszcze wyprzedza. Niech jedzie.

Na parkingu małe przebieranko. Zakładam moje nowe skarpety i buciki trekingowe. Czeka nas 6 mil szlaku do Wave i poźniej powrót. Mały plecak z jedzeniem i piciem na plecy, Offtrail z aparatem z przodu, statyw na ramię i idziemy.

Zarząd dziczy (wilderness) zrobił mapę dla odwiedzających z zaznaczonymi miejscami i zdjęciami formacji skalnych na trasie do wąwozu gdyby ktoś nie miał GPSa. Mapa topograficzna jest lepsza w pewnym sensie od nawigacji elektronicznej – możesz wcześniej zobaczyć ostre zejście i wybrać trochę łagodniejszą trasę.

Idziemy najpierw szlakiem po znakach. Dochodzimy do metalowej skrzynki, otwieramy i wpisujemy swoje dane do zeszytu. Wszystko na wypadek gdybyśmy, tfuuu! zaginęli.

Po wyjściu na płaskowyż znaki znikają (żadnych śladów ludzkich) i idziemy według nawigacji i obrazków. Miejscami jest sporo piachu. W ciężkich butach grzęźniemy, ale szkoda czasu.

Trasa do celu zajęła jakieś 3 godziny. Inni już tam byli. Dziennie tylko 20 osób – 10 z loterii (jak my) i 10 według reguły: kto pierwszy ten lepszy. Pozwolenia (takie winietki) trzeba mieć na widocznym miejscu, żeby ranger mógł przez lornetkę ocenić, czy jesteś tu legalnie. Jeśli nie – kara. W Stanach wiele reguł jest jasnych. Prawo cię dopadnie i wyegzekwuje należność. W ten sposób np. przy pustynnych drogach nie ma śmieci. Nigdy nie wiesz, czy ktoś cię nie obserwuje.

Gardziel wąwozu powitała nas wspaniałym pasiakiem z piaskowca. Super! Rozstawiłem statyw i pstrykam, Krzysztof poszedł trochę dalej. Mamy czas, cały dzień.

Wybierając się do Stanów liczyliśmy się z wieloma czynnikami mającymi wpływ na nasze zdrowie i samopoczucie. W REI w Phoenix nawet przez moment chcieliśmy zakupić snake kit – taki zestaw na wypadek pogryzienia przez jadowitego węża. Wiedzieliśmy, że może być zimno, że z pewnością na wiosnę poziom wody w strumieniach jest wyższy (zaopatrzyliśmy się w buty do chodzenia po wodzie – mój patent to kaloszki windsurfingowe) i wiedzieliśmy, że Słońce na pustyni daje się we znaki. Mieliśmy czapki z daszkiem, ale nie chroniły one uszu, a my na dodatek nie wzięliśmy kremu ochronnego. Cały dzień przebywania z odkrytymi partiami ciała: rękami, szyją oraz uszami mieliśmy odczuwać przez następne kilka dni. No tak nas strzaskało – na amen! Ludzie, jak idziecie w taki teren to nakrycie głowy musi chronić całą głowę i kark!

Wraz z upływającymi godzinami zmienialiśmy miejsca zdjęciowe. Naprawdę powierzchnia jaką zajmuje Wave nie jest wielka. Ale punktów widzenia tych wspaniałych krzywizn skalnych jest tyle ilu obserwatorów i ich chęci. Aparat możesz ustawić wyżej, ponad powierzchnią lub bardzo jej blisko. Wymaga to również przybrania pozycji leżącej, rozkładania nóg statywu szeroko do zdjęć z tzw. „żabiej” perspektywy. Obiektyw śledzi bieg kolorowych pasm wzdłuż, w poprzek. Wybieramy duże wielkości przesłony, żeby uzyskać duża głębię ostrości. Robimy wiele ujęć – dubletów oraz z różną ekspozycją. Lustrzanki umożliwiją robie zdjęć w tzw. bracketingu. Jedna klatka jest rejestrowana tak jak światłomierz aparatu uznał za prawidłowo, dwie następne trochę niedoświetloną i prześwietloną. Jest to asekuracja na wypadek nietrafienia z właściwymi parametrami. Dodatkowo istnieją programy, które potrafią z takiej sekwencji klatek robić zdjęcia HDR – o dużej rozpiętości tonalnej.

Brak pośpiechu jest wskazany. Można skupić się nad kompozycją kadru, liniami podziału klatki, rejestracją detali i planów ogólnych. Na to wszystko nakłada się wykorzystanie filtrów, o których już wcześniej wspominałem. Balans bieli należy ustawić najlepiej nie na auto – na światło dzienne lub cień lub chmury, albo według ustawienia własnego – zmierzonego na wzorcowej szarości. Elektronika aparatu nie będzie miała dodatkowego utrudnienia. Również z przyczyn praktycznych najlepiej jest zapisywać zdjęcia w formacie RAW. Po powrocie, w domu, w cyfrowej ciemni niektóre zdjęcia będziemy mogli trochę polepszyć. Szczególnie jeśli chodzi o balans bieli, ostrość, kontrast i jasność oraz kolory.

Po kilku godzinach, po jedzeniu i napawaniu oczu ostatnim widokiem, z pełnymi kartami flash w aparatach postanowiliśmy wyruszyć w drogę powrotną. Po przejściu kilometra zacząłem odczuwać jedno kolano. Miałem już takie przypadki wcześniej.

Przed wyprawą jednym z elementów przygotowań był trening organizmu. Krzysztofowi jest odrobinę łatwiej. Regularnie biega i jest parę lat młodszy. Ja mam parę zbędnych kilogramów i mniej się ruszam. Postanowiłem wykorzystać efektywniej przyrząd Ketlera, który stoi w naszej sypialni. Ogólnie poprawiłem kondycję, ale w terenie, pod obciążeniem plecaka i po przedpołudniowym marszu ból dał o sobie znać. Na wszelki wypadek miałem ze sobą bandaże elastyczne i opaski na stawy (apteczka z takim wyposażeniem jest potrzebna). Zakręciłem staw kolanowy i usztywniony szedłem dalej. Na parkingu zapakowaliśmy dobytek do samochodu i wróciliśmy do hotelu do Page. Po drodze zatrzymaliśmy się na mały rekonesans na jednym z punktów widokowych ze wspaniałym widokiem na Jezioro Pawella.

 

Antelope Canyon

Na drugi dzień kolano już nie bolało i praktycznie to był jedyny raz kiedy w czasie całego wyjazdu miałem z nim kłopot. Ten dzień zaplanowaliśmy na zdjęcia w najbardziej znanym kanionie szczelinowym – Kanionie Antylopy.

Miały być dwie sesje: wcześnie rano w dolnej części kanionu oraz od godziny 11.00 w jego górnej części na specjalnej wycieczce fotograficznej. Upper Antelope Canyon słynie z tego, że przez wiele miesięcy w roku: od kwietnia do października w godzinach bliskich 12.00 w południe do dna szczeliny skalnej docierają promienie słoneczne. Tak jakby ktoś laserem przecinał ciemności.

A zatem udaliśmy się do miejsca, gdzie po zakupieniu biletów schodzi się w głąb ziemi.  Po piaszczystej wydmie dochodzi się do szczeliny. trzeba się schylić, wcisnąć pomiędzy skały i potem czekają metalowe drabinki. Pojawiły się metalowe po tym jak w 1997 utonęło w wyniku powodzi 12 osób. Kaniony szczelinowe mogą być niebezpieczne. Opady deszczu kilkanaście, kilkadziesiąt kilometrów od takiej szczeliny mogą objawić się w postaci rwącego strumienia płynącego pod powierzchnią ziemi. To co podziwiamy błądząc w załomach korytarza przez tysiące lat wyżłobiła w skale woda. Wąskie przejście i nagłe przybranie o kilka metrów wody staje się pułapką bez wyjścia. Organizatorzy wycieczek przypominają o zachowaniu reguł bezpieczeństwa.

W dolnym kanionie wcześniej nie byłem. Krzysztof tak. Zeszliśmy pod powierzchnię jak do paszczy olbrzymiego potwora. Podobieństwo jest całkiem dobre – im dalej idziesz tym bardziej masz wrażenie, że poruszasz się wewnątrz przewodu pokarmowego. Korytarz jest jeden, czasem szerszy, czasem zwęża się tak, że trudno postawić nogę, bo but zakleszcza się w skałach. I te pofałdowane i powykręcane skały.

Nie byliśmy jedynymi fotografującymi. Z przodu i z tyłu dobiegały nas stłumione głosy. Jest takie niepisane prawo, że ludzie nie wchodzą sobie w obiektyw. Trzeba być świadomym tego, że kadr naświetla się zdecydowanie dłużej niż zwykle w pełnym słońcu. Dobrze jest zapytać, czy można przejść. Czas biegł bardzo szybko. Musieliśmy niestety wychodzić. Pozostał pewien niedosyt – na następny raz.

W części górnej mieliśmy zarezerwowaną specjalną wycieczkę dla fotografów.

Obie części kanionu leżą na ziemi indian Navajo i oni organizują wycieczki. Biur jest kilka:

1. Navajotours

2. Antelopecanyon

Już dwa razy uczestniczyłem w photo tour prowadzonym przez to drugie. Zabierają oni uczestników sprzed swoich siedzib w centrum Page. Musieliśmy wrócić do miasta, zostawić samochód przed biurem i zabrać się z resztą grupy.

Jazda do kanionu nie jest długa. Słońce przypala odkryte części ciała. Podróżuje się na pace samochodu pod brezentowym daszkiem. Są dwie ławki wzdłuż skrzyni z pasami bezpieczeństwa na parę 🙂 Pojazd ma wysokie terenowe koła. Po zjechaniu z asfaltu kurzy się jak diabli. Wszyscy kurczowo trzymają swój sprzęt: aparaty w obawie przed pyłem zakryte i statywy żeby nie spadły pod koła.

Jednego nie wzięliśmy pod uwagę planując Antelope – dnia tygodnia. Akurat była sobota. Tych photo tourów było chyba cztery. I najazd Hunów. To znaczy narodowości różnej maści. Japończyków ze swoimi malutkimi… i Francuzów i Niemców – no cały świat. Wszyscy tak ogłupieni wkradającym się w zakamarki kanionu światłem, tymi laserowymi promieniami, że zrobienie zdjęcia na statywie to był wyczyn. Doświadczenie z poprzedniego razu nie do końca się przydało. Ruchem trzeba było kierować samemu. Pilnować statywu, ostrzegać: Just one moment please!!! Nasz przewodnik zagubił się w tłumie. Zresztą dziwię się jak mnie zapamiętał i potem odnalazł w mroku. Po upływie czasu naszej wycieczki (jakieś dwie godziny w szczelinie) cała grupa czekała na mnie w upale gotowa do wyjazdu. Zapakowana na samochód, a ja dalej robiłem zdjęcia. Zrobiło się luźniej i korzystałem z okazji kiedy można było. Krzysiek musiał się przyznać, że jesteśmy razem. No cóż, świecił oczami za mnie. Jak już wdrapywałem się po stopniach na ławeczkę wszyscy zmierzyli mnie wściekłym wzrokiem od góry do dołu:

   – You could have watched the time!

– Well, I’m very sorry, I’m apologize to all of you.

Nic dziwnego, w brzuchach burczało, bo to pora obiadu 🙂

Byłem dumny ze swojego łupu. W tych warunkach – szczególnie!

c.d.n.

Miejsce odnalazłem kiedyś przeglądając zdjęcia okolic Wielkiego Kanionu. Urzekło mnie swoją dzikością i niedostępnością.

Piaszczyste wydmy miały być okazją do nietypowej fotografii krajobrazowej. Wielu z Was zapewne widziało wspaniałe góry piasku uformowane przez wiatr. A ten piasek ma jeszcze różowy kolor.

Kolejny punkt podróży

Tu było zimno. Początek maja na tej wysokości (ponad 3000 m nad poziomem morza) daje się odczuć.

Po drodze do Canyonlands mijaliśmy piękny wodospad. No nie dosłownie. Wiedziliśmy, że tam jest. Warto było przejść szlakiem 6 mil w obie strony – Lower Half Calf Creek

Tutaj nigdy wcześniej nie byliśmy.

Mieliśmy spać w parku. To było moje marzenie. Czekały nas dwie bezksiężycowe noce. Super okazja do wykonania zdjęć łuku Delicate w spejalnym oświetleniu – latarkami.

Tu czekała nas niespodzianka. Burza była widoczna z wielkiej odległości. Nadzieja na dobre zdjęcia powoli w nas gasła. Ale spróbować zawsze trzeba. W tym momencie carpe diem ma swoje uzasadnienie. Czy ja tu kiedyś wrócę? Było warto!

Po drodze nie można było nie zajrzeć w to miejsce.

Wybraliśmy to miasteczko na nocleg. To najbliższa miejscowość na drodze do rajskiego Havasu. Wczesna pobudka jest wskazana, bo potem Słońce nie ma litości. Wstaliśmy na długo przed wschodem. Termometr w samochodzie pokazuje -2 C. Nie wróży to nic dobrego. Dojechaliśmy do Hill Top – parkingu położonego na półce skalnej jak już dobrze zrobiło się widno. Plecaki na siebie, sprzęt foto w pogotowiu, w podręcznej torbie jedzenie i picie na drogę. Czas ruszać.

Jesteśmy w raju.

Czas wracać do kraju. Niestety znów dwie przesiadki, prawie doba w podróży.

Przesiadka.

Parę godzin i kolejny samolot.